Creed Bratton ma do opowiedzenia swoją historię

Courtesy

Nota od autora: Wierzę, że to, co tu przedstawiam, jest prawdą. Sprawdziłem fakty, podałem i porównałem to, co było możliwe do sprawdzenia, co nie zostało zniszczone przez 65 lat i kokainę. Odszukałem i wysłałem e-mail do dawnej sympatii. „To może wydawać się dziwne pytanie” – napisałem do niej. Czy miałaś krótki romans na greckich wyspach z mężczyzną o imieniu Chuck Ertmoed około 1965 roku? Tak, odpowiedziała, że tak. Dlaczego pytałem o Chucka? I dlaczego nazywałem go Creedem? Nie miała pojęcia. Kilka nieścisłości, które znalazłem, to tylko źle zapamiętane szczegóły. Nie mam powodu, aby wątpić w cokolwiek, co powiedział mi Creed, ale nie zapomniałem też czasu, kiedy zatrzymał mnie podczas przesłuchania i powiedział: „Nie chcemy, aby prawda przeszkodziła nam w stworzeniu dobrej historii, prawda?”

Creed Bratton jest trubadurem. Jeśli zechcesz posłuchać, chciałby opowiedzieć Ci pewną historię. Jest jego, i jest skomplikowana. Jest jej tak wiele, tak wiele musisz wiedzieć, niezależnie od tego, od czego zacznie. Przeżył trzy życia, miał pięć imion. Przynajmniej. Najbardziej znany jest oczywiście z roli podłego, intrygującego ośmiolatka, z którym dzieli imię, w amerykańskiej wersji serialu telewizyjnego The Office. Z niemówiącej roli drugoplanowej uczynił kultową postać w jednej z najbardziej udanych komedii wszech czasów, ale to nie wszystko. Tak wiele wydarzyło się wcześniej. Na przykład wtedy, gdy bez grosza przy duszy włóczył się po całym świecie, założył zespół w Niemczech, grał w obozach naftowych na Saharze, w burdelu pełnym szejków w Bejrucie, palił najsilniejszą trawkę, jaką można sobie wyobrazić w Libanie, spotykał się z Kirkiem Douglasem w Izraelu, grał jeszcze trochę muzyki, wrócił do domu, wciąż bez grosza przy duszy, założył kolejny zespół, a potem zdobył dwa złote single i złoty album – a wszystko to w wieku 26 lat. To tylko najważniejsze z najważniejszych momentów, ale nie o to w tym wszystkim chodzi. Nie dla Creeda.

Zaczęliśmy rozmawiać przez FaceTime w czerwcu 2020 roku (on jest w Los Angeles, ja w Nowym Jorku). COVID wciąż był tak nieprzewidywalny, jak śmiertelnie niebezpieczny, a Creed, wówczas 77-latek, zamknął się w swoim domu. Miesiąc dzielił go od wydania dziewiątego solowego albumu, Slightly Altered, a pomysł był taki, żeby z wydaniem płyty połączyć profil – czy wiesz, że Creed Bratton jest autorem piosenek? Ale kiedy zagłębiliśmy się w jego przeszłość, stało się jasne, że opowiada mi historię o wiele większą niż krótki, ukryty w szczerym polu widzenia kawałek.

Andrew Hreha

W głębi duszy jest artystą i często odnosiłem wrażenie, że po zamknięciu w środku był wdzięczny za możliwość zabawiania zarówno mnie, jak i siebie. W rozmowie jest żywiołowy, z energią nastolatka i szaleńczą umiejętnością niepostrzeżenie przechodzenia w improwizowane fragmenty. Kiedy przeprowadzałem wywiady z jego przyjaciółmi i współpracownikami, kilka osób ostrzegło mnie, bez ogródek, bez żartów, Word. Dla. Słowo. za. Słowo. w ten sam sposób: Creed się z tobą pieprzy. Ale ja już się nauczyłem. Po trzydziestu minutach naszego pierwszego wywiadu, od niechcenia, wspomniał, że w jednej ze swoich piosenek ukrył zaszyfrowaną wiadomość o COVID.

Czy to był żart? Zanim o to zapytałem, zrobiłem pauzę, na tyle długą, by zdradzić swoją niepewność. Zaśmiał się. Czy słyszałeś kiedyś, żeby ktoś naprawdę krzyczał? To zaskakujące.

Poza tym, niezależnie od tego, jak serdeczne wydają się jego prośby, nie kupujcie tego, jeśli kiedykolwiek powie wam, że chce, aby grupa z Finlandii przestała składać w jego imię ofiary z małych zwierząt. Spędziłem wiele godzin na sprawdzaniu faktów, zanim po kilku miesiącach znów o to zapytałem. Uwielbiał to.

Co jeszcze? Nie mam tu miejsca na wszystkie jego wybryki. Pewnego dnia Siri w jego iPhonie ciągle mu przerywała, „wciskając mi kit” – powiedział. Wkrótce potem wydała sygnał dźwiękowy i zaczęła grać utwór „False Prophets” J. Cole’a Ktoś powinien był mi powiedzieć, że tak to będzie… „Siri!” – krzyknął. „Przestań łamać mi jaja!”

Kiedy Office dzwoni koleżanka z obsady Kate Flannery, gdy rozmawiamy: „To tylko Meredith próbuje się poderwać”.

O swojej etyce pracy: „Muszę przyznać, że jestem jedną z tych osób. Nie jestem szczęśliwy, jeśli nie pracuję. Tak jak teraz, kiedy z Tobą rozmawiam, jestem po prostu żałosnym kawałkiem gówna.”

Kiedyś zapytałem, jakie nazwisko widnieje w jego paszporcie (William Charles Schneider – tak), a kiedy mi je podał, rozpoczął wściekłą, pięciominutową tyradę na temat upokorzenia, jakim jest dla niego przebywanie podczas lotu w bezpośredniej bliskości zwykłych ludzi, którzy pochłaniają całe to „piękne, pieprzone światło”, które emituje. Śmiał się, nazywał siebie wściekłym nornikiem.

„To jest dobra rzecz” – powiedział. „To są dobre rzeczy. Kiedy będę go czytał” – powiedział, odnosząc się do tego artykułu – „lepiej, żeby był równie zabawny jak ten” (Happy, Creed?)

Andrew Hreha

Przez wiele miesięcy rozmawialiśmy co tydzień, czasem codziennie. Zwykle po godzinie lub dwóch. Najczęściej był szczery, starał się dotrzeć do historii i przepraszał, gdy nie mógł sobie przypomnieć jakiegoś szczegółu. Czasami dzwonił tylko po to, żeby sprawdzić, czy wszystko jest w porządku, albo żeby porozmawiać, także w moje urodziny, kiedy zadzwonił, żeby mi zaśpiewać. Jest człowiekiem szczerym i nadal, teraz, w wieku 79 lat, zdeterminowanym, aby odnaleźć siebie. Niedawno rozpoczął terapię w nadziei, że uda mu się wyleczyć najwcześniejsze urazy. Zajęcia z jasnego śnienia pomagają mu uzyskać dostęp do podświadomości. (Creed Bratton poszukujący swojej tożsamości – ironia, prawda?)

O tym poszukiwaniu siebie śpiewa na swoim najnowszym albumie, Slightly Altered, zbiorze folkowych piosenek, w których nie przejmuje się gatunkami, a zamiast tego łączy je skromna liryczna szczerość człowieka tęskniącego za miłością i celem. „Not Comfortable”, łagodna akustyczna ballada o nagiej niepewności, która rozwija się w czterech krótkich wersach, zaczyna się następująco: „I’m not comfortable where you lead/It’s your smile I don’t believe/And not knowing quite for sure/that I have what you need” W „Bubble & Squeak”, jazzowym wyznaniu, śpiewa: „An ad hoc angel took my soul/Said she’d keep it safe for me/I keep hoping I’ll wind up/Where I’m supposed to be.”

Album został wyprodukowany przez nagrodzonego Grammy producenta/miksera Dave’a Waya (Michael Jackson, Fiona Apple, Echo in the Canyon) i producenta/autora piosenek Dillona O’Briana. „Creed ma swoją jazzową stronę” – powiedział Way. „Kocha muzykę country. Uwielbia rocka. Uwielbia psychodelię. Uwielbia słodkie, domowe ballady. Możemy grać na wszystkich tych polach. I w pewnym sensie nie powinny one istnieć na tym samym albumie, ale ponieważ w centrum jest Creed, on to wszystko wciąga. Nigdy nie jest fałszywy. To mogą być różne style, ale w środku zawsze jest sobą.”

Ten album jest jego dziewiątym. Osiem poprzednich jest tak samo przejrzystych. Oprowadziłem go po tych najwcześniejszych albumach, powstałych głównie pod koniec lat 70. i na początku 80. ubiegłego wieku, aby w ten sposób przywołać wspomnienia sprzed 40 lat. Gdzie mieszkałeś, kiedy to nagrywałeś? O kim śpiewasz? W prawie wszystkich piosenkach tęskni za czymś, zazwyczaj za miłością. „Zawsze szukam – i może to nierealne – tego szczęścia, tej bratniej duszy” – powiedział. „Do śmierci pewnie będę tego szukał” A te kilka utworów z lat 80-tych, agresywnych, z napędzającym basem i jazgotliwym saksofonem, te, które „naprawdę gotują”, jak powiedział Creed, to czysta kokaina.

Gdy po raz pierwszy oglądał te piosenki obok siebie, zauważył, że przewija się przez nie nić rozpaczy. Zrezygnował ze wszystkiego – pieniędzy, rodziny, a nawet sławy – aby zostać artystą, którym chciał być. Początkowo odnosił sukcesy jako członek przebojowej grupy The Grass Roots („La la la la la la la live for today…”), ale opuścił grupę w poszukiwaniu wolności twórczej, by podążać za prawdziwym artystycznym przeznaczeniem, które – jak czuł – czekało na niego. Nigdy jednak nie odnalazł swojego miejsca i stał się upadającym artystą, popadającym w nałogi. To były mroczne lata. Mroczne, ale decydujące. Nie ból i narkotyki, co inni chcą gloryfikować, ale to, że wypracował sobie drogę do wyjścia z obu tych problemów. Ciężko walczył, aby zachować wiarę, że w jego przyszłości czeka go coś wielkiego.

„W tych piosenkach jest wiele tragedii” – powiedział. „Ale jest też tęsknota za tym, żeby było lepiej” Jego muzyka jest taka, jaka jest, ponieważ jest szczera. „Nie próbuję się tylko bawić” – mówi. „Otwieram się i mówię: 'Oto moje pieprzone, zranione serce’.”

Jest trubadurem. Nie jest jasne, czy jego uparcie młoda publiczność, która wydaje się być zainteresowana zachowaniem go jako postaci z Office, jest w stanie usłyszeć historię, którą opowiada.

Nie widziałem jeszcze występu Creeda na żywo. COVID skrócił swoją trasę koncertową do kilku dat późną jesienią zeszłego roku, a występ, który mogłem zorganizować w styczniu w Los Angeles, został odwołany z powodu fali zachorowań na Omicron. Na YouTube pojawiło się bootlegowane nagranie z koncertu, który zagrał w San Antonio w 2019 roku. Byłem wdzięczny, że je znalazłem, ale on nie jest zachwycony, że to się tam znalazło. Powiedział, że jest przestarzałe, że materiał jest niedokończony, że nie oddaje wszystkiego, czym stał się jego show. Ale pozwoli mu żyć. W klipie riffuje zakończenie „Spinnin’ N Reelin'”, popowej piosenki miłosnej, którą napisał, gdy w latach 80. tęsknił za towarzystwem. Z widowni rozlega się kilka okrzyków, on gra ostatni akord, publiczność wiwatuje. I wtedy jakiś głos krzyczy: „Boboddy!”, cytując skecz z Office, w którym jego bohater prowadzi swoich współpracowników przez ćwiczenie, w którym muszą utworzyć akronim (nie wiadomo po co i dlaczego) z „BOBODDY”, słowa, które rzekomo właśnie wymyślił. Na scenie Creed uśmiecha się i mówi cicho: „Boboddy, boboddy” Publiczność krzyczy. Inni rzucają zdaniami, ale trudno je wyłowić. Ktoś próbuje kontynuować dowcip: „B is for business!” Ale Creed już idzie naprzód.

Po dołączeniu do The Office, w przerwach między piosenkami bardziej opierał się na materiałach z serialu. Teraz robi to rzadziej, choć czuje, że publiczność ciągnie go w tym kierunku. Daje im trochę tej postaci, a potem śpiewa swoje piosenki o złamanym sercu, samotności, uzależnieniu i zwątpieniu w siebie. Wraz ze swoim menedżerem trasy koncertowej, Markiem Evansem, napisał niedawno tekst, który ma przełamać to napięcie. „Wiem, że jesteście tu wszyscy po to, by śmiać się i żartować z The Office, i naprawdę to doceniam” – powie tłumowi. „Oto kolejna piosenka o martwym dilerze narkotyków”

Creed urodził się jako William Charles Schneider i wychował w Coarsegold w Kalifornii, małej osadzie górniczej na drodze między Fresno a Parkiem Narodowym Yosemite. Był blisko związany ze swoją matką, Cozzette, którą podsumował jako chłodną i piękną, o fiołkowych oczach i wyrazistej charyzmie Lucille Ball. Wyszła za mąż za strażnika leśnego o imieniu Frank i zamieszkała w jego namiocie w górach graniczących z Yosemite, a następnie przekonała kilka swoich przyjaciółek, aby wyszły za mąż za przyjaciół Franka i zrobiły to samo. Dwa lata po urodzeniu Creeda – czyli Chucka Schneidera – jego ojciec zmarł podczas służby w bazie marynarki wojennej na Hawajach. „Po śmierci ojca już nigdy nie była taka sama” – powiedział Creed o swojej matce; nie chciał powiedzieć, jak dokładnie, powiedział tylko, że słyszał opowieści z jej młodości. W końcu wyszła ponownie za mąż za niejakiego Sama Ertmoeda, a Chuck przyjął nazwisko Ertmoed (choć nie legalnie, o czym dowiedział się wiele lat później podczas kolejnej zmiany nazwiska). Creed nie chciał nic więcej powiedzieć o tym okresie, powołując się na traumatyczne przeżycia.

Muzyka w kościach Creeda wywodzi się z jego rodziny. Lata spędzał z dziadkami, którzy grali w lokalnym zespole country and western, The Happy Timers, w okolicach Los Angeles. „Kiedy odbywały się próby” – mówi Creed. „Pamiętam, jak zasypiałem za starym wzmacniaczem Gibsona, słysząc cały ten westernowy swing, i po prostu to uwielbiałem” Jego dziadek nauczył go pierwszych akordów. „Gdy tylko usłyszałem pierwszy akord E, to było to” – powiedział. „Byłem uzależniony”

Andrew Hreha

Jeśli dziadek Creeda nauczył go grać muzykę, to jego matka pokazała mu, jak ją kochać. „Widzieć ją na mandolinie z podniesionymi oczami, jak pogrąża się w duchowej rapsodii, duchowej euforii. Jej usta się otwierały. A ja grałem na swojej gitarze i patrzyłem na nią, myśląc: 'Ona jest po prostu niesamowita'” Podczas późniejszej, niezwiązanej z tematem rozmowy, Creed odmalował ten sam obraz siebie wykonującego „Boxer in a Club”, jedną ze swoich najbardziej żałobnych piosenek: „Publiczność była tam razem ze mną” – powiedział. „Zgubiłem się w tym. Położyłem głowę z powrotem: 'O Panie, Ty mnie posyłasz'”

Nastoletni Ertmoed zaczął grać przez przypadek, kiedy w szkole średniej logopeda zalecił mu występy na scenie, aby pokonać jąkanie. Wziął udział w jednej sztuce, zwrócił na siebie uwagę, a potem dołączył do kolejnej. Zanim zdążył ukończyć studia, jeden z trenerów odciągnął go na bok i powiedział, że ma predyspozycje do aktorstwa, ale potrzebuje doświadczenia życiowego, z którego mógłby czerpać. Była to najlepsza rada aktorska, jaką kiedykolwiek otrzymał. Wkrótce Ertmoed rzucił szkołę i przekonał przyjaciela, by pojechał z nim autostopem do Nowego Orleanu, gdzie wsiedli na frachtowiec płynący do Wenecji.

Zaczynają się tu historie, które Creed ma już dość opowiadania. Najkrótsza możliwa wersja brzmi następująco: Chuck Ertmoed przybył do Wenecji z 25 dolarami w kieszeni. Poznał dwóch innych Amerykanów, którzy pracowali na ulicy w Monachium i założyli zespół The Young Californians. Koncertowali w całej Afryce, Portugalii, Hiszpanii, wrócili do Europy, Syrii, Jordanii i Libanu. Trio wylądowało w Izraelu i pracowało na planie filmu Melville’a Shavelsona Cast a Giant Shadow , a potem Ertmoed uciekł na greckie wyspy z córką Shavelsona. Zagrał jeszcze kilka koncertów w Europie, po czym wrócił do Los Angeles, schudł o 55 funtów i nazwał się Creed Bratton (to lepsze imię dla rock and rolla, jak zdecydował pewnej pijanej nocy).

Szukając kolejnego zespołu, Creed zadzwonił do Warrena Entnera, którego poznał w Izraelu. Razem z Rickiem Coonce i Kennym Fukomoto (który wkrótce opuścił zespół) założyli The 13^th Floor. W tym samym czasie producenci Dunhill Records, Steve Barri i P.F. Sloan, umieścili na liście przebojów demo „Where Were You When I Needed You” dla The Grass Roots, zespołu, który nie istniał. Nieważne – znalezienie twarzy na okładkę Tiger Beat było łatwe, powiedział Kent Hartman, którego książka The Wrecking Crew opowiada o muzykach studyjnych, którzy nagrywali muzykę do większości utworów wyprodukowanych w latach 60-tych, w tym do wczesnych albumów Grass Roots. „To była formuła” – mówi. Kiedy zespół The 13th Floor, trójka przystojnych dzieciaków kompetentnie grających na swoich instrumentach, weszła do biura Dunhilla w poszukiwaniu kontraktu na nagranie płyty, producenci zaproponowali, że przyjmą nazwę Grass Roots i zorganizują trasę koncertową. „Nasza wizja zakładała, że będziemy niezależną grupą pisarską” – powiedział mi Entner. „Ale tak naprawdę The Grass Roots stało się wehikułem dla kilku autorów piosenek”.

Akceptacja Creeda dla tego układu utrzymywała się przez pierwsze trzy wspólne albumy grupy. „Wyobraźcie sobie”, powiedział. „Byliśmy w trasie. Mieliśmy przebojowe płyty. Ja zarabiam pieniądze. Mogę latać po całych Stanach Zjednoczonych i grać dla ludzi. To jest najlepsze” Ale w 1968 roku Creed czuł się już twórczo stłamszony. „Wyobrażasz sobie, że jesteś Creedem Brattonem i tkwisz w tym nastoletnim, popowym świecie?” Powiedział Hartman. Creed pamięta, jak załamał się w limuzynie, wygłaszając płaczliwą prośbę, aby grupa zaczęła pisać i nagrywać własną muzykę. Słuchał The Band, zwłaszcza ich albumu Music from Big Pink, będącego owocem rekolekcji dla twórców piosenek w małym miasteczku niedaleko Woodstock. Miał romantyczną wizję, że The Grass Roots zrobią coś podobnego. Grupa nie zgodziła się na to i jesienią 1969 roku Creed odszedł z zespołu.

Oto wreszcie historia, którą Creed chce opowiedzieć. Zaczyna się ona w 1970 roku. Uwolniony spod kontroli Dunhilla, otworzył się na artystyczne przeznaczenie, jakie czekało na niego ze strony „mocarstw” – tych samych mocarstw, które doprowadziły go do przyszłych kolegów z zespołu w Monachium i ponownie w Izraelu. „Nie miałem żadnego planu” – powiedział. „Po prostu siedziałem i patrzyłem, jak to się dzieje. Zawsze jednak wiedziałem, że kiedy nadarzy się okazja, zostanę o tym poinformowany, bo tak właśnie wyglądało moje życie” Czytał i medytował nad książką Shakti Gawain Twórcza wizualizacja . Miał wizję, niejasną, ale trwałą, pokoju wypełnionego miłością, sceny, nagrody w ręku. Nieważne, jakie to było trofeum; mogła to być nagroda za to, że jest stary. Trzymał się świadomości, że czeka na niego coś więcej, coś.

Spędzał całe dnie w małym studiu przed domem w Malibu, strugając drewno ze swoimi gitarami. Znowu zaczął grać. Albo próbował. Udało mu się dostać na przesłuchanie do sztuki Szekspira u wybitnego reżysera, ale przed pojawieniem się na nim tylko rzucił okiem na tekst. „Wjechałem tam w moim rockandrollowym stroju i pomyślałem sobie ta-da, oto jestem.” Zszedł ze sceny z bombami i błaganiami.

Nie mając innych perspektyw w Los Angeles, Creed sprzedał swoje Porsche i wraz z żoną Joanną i małą córeczką Amie wyjechał do Europy. Osiem miesięcy później, po wielu przygodach, trochę trawki i dużo wina, wrócili do Los Angeles, spłukani. Dwa lata później rozstał się z Joanną, a Creed powiedział, że tak będzie najlepiej, gdy matka i córka przeniosą się do Nowego Jorku. On sam ledwo mógł o siebie zadbać. „Nie byłem w stanie być ojcem, studiować aktorstwa, pracować i utrzymywać się” – powiedział. Wysłał Amie do Nowego Jorku. „Pomogło mi to, że Joanna zabrała wtedy Amie. Mogłem się bardziej skupić na narkotykach”.

Dwa lata wcześniej, w 1968 r., zagrał na legendarnym festiwalu Miami Pop Festival i dzielił rachunek z The Grateful Dead, Canned Heat, Fleetwood Mac. Odbył trasę koncertową z The Doors. Teraz brał każdy występ, jaki mógł znaleźć. Dostał miejsce w zespole, który wspierał impersonatora Elvisa w hotelowym salonie w Bakersfield, ale został zwolniony po jednym występie, kiedy przyłapano go na śmiechu, gdy Elvis wchodził na scenę w stroju Liberace, z mikrofonem schowanym w spodniach. Jako wspomnienie, wciąż było to zabawne. „Czy to twój mikrofon, czy po prostu cieszysz się, że mnie widzisz?”

Skutki były mniej zabawne. To, co jeszcze pozostało z niego nietknięte, rozpadło się. „Byłem zdany tylko na siebie i pomyślałem, że to już koniec” – powiedział. Porażka go zaskoczyła. „The Grass Roots wydarzyło się naprawdę szybko i w bardzo młodym wieku” – powiedział. „Myślisz sobie, że jeśli coś dzieje się szybko, to będzie się działo nadal szybko. W moim przypadku z pewnością tak nie było” W latach 60. różne substancje pomagały mu w jego prawdziwych poszukiwaniach duchowych, zapewniając skrót na drugą stronę zasłony, wgląd w alternatywną świadomość. Zamgławiają umysł, by poruszyć duszę. Teraz, kilka lat później, narkotyki, które kiedyś służyły mu do samopoznania, stały się ucieczką. Wpadł w heroinę. „W zasadzie mój kokainista nie miał już kokainy” – powiedział. „Ale nigdy nie wbiłem sobie igły w ramię. Nigdy w życiu. Zawsze wciągałem” Śmiał się z tego uzasadnienia. „Heroina jest w porządku, tylko nie używajcie igły, dzieci!”

W najgorszym momencie, jak mówi, leżał na podłodze w salonie przed kominkiem, sam i naćpany heroiną. Próbował pisać, ale jego teksty były nieświeże, fałszywe. „Czytałem je i mówiłem: 'Nie wiem, co to, kurwa, jest'” Załamał się, wyciągnął wszystko, co napisał w ciągu ostatnich pięciu lat, przejrzał, powiedział: „Pieprzyć to, stary” i wrzucił do ognia. „To był moment, w którym wiedziałem, że palę za sobą mosty” – mówi. „Pozwalałem odejść przeszłości. Próbowałem zacząć wszystko od nowa”.

Pytałem o ten okres w życiu Creeda, a konkretnie o tę scenę, częściej niż chciał. Zadzwonił do mnie po nieprzespanej nocy, po około miesiącu od naszych rozmów. Powiedział, że jego umysł był zafiksowany na obrazie, który malowały jego naćpane opowieści. „Czy to brzmi tak, jakbym był facetem, który po prostu brał dużo prochów, biegał i…” I znowu dwa tygodnie później: „Mam nadzieję, że oni [the kids] wiedzą, że to tylko coś, co się wydarzyło, a ja na pewno nie jestem zwolennikiem…” A w następnym tygodniu: „Jestem teraz w pewnym sensie dziadkiem, który jest wzorem dla tych młodych ludzi. Nie chcę, aby kiedykolwiek zobaczyły, że uważam to za dobre postępowanie” Nigdy nie zaprzeczył, że zażywał narkotyki. „Nie mogę tego ukrywać, robiłem to” – powiedział. „Muszą wiedzieć, że Creed jest Creedem także z tego powodu” Kontekst jest ważny. „W tamtych czasach było to wymagane” – mówi. „W zespole rockowym byłeś bezwartościowy, jeśli nie paliłeś prochów. Kto by chciał się z tobą zadawać? Tak właśnie na to patrzyliśmy” Mick tak powiedział. Nie może być mężczyzną, bo nie pali tych samych papierosów co ja. „Tak naprawdę nie chciałem tego robić” – żartował. „Byłem niechętny, ale to była moja praca. 'Cholera, muszę dzisiaj ćpać'”

Na początku lat 80. przestał brać heroinę. Odwyk nie był konieczny; jak twierdzi, nigdy nie był uzależniony. Wycofał się także z innych nałogów. „Zrozumiałem, że muszę dokonać wyboru” – powiedział. „Miałem swoje przeznaczenie, które musiałem wypełnić, albo mogłem uciec” Skupił się na znalezieniu pracy. Poznał i poślubił swoją drugą żonę, Claudię, z którą miał syna Beau. To były dobre czasy, bardziej stabilne, ale, podobnie jak w przypadku pierwszej żony, małżeństwo trwało tylko kilka lat. Zamieszkał z przyjacielem, pisarzem Jamesem Riordanem, i szukał pieniędzy. Riordan znał oczyszczoną wersję Creeda, który codziennie szlifował swoje umiejętności, mając poczucie, że jego praca się opłaci. „Wiedział, że aby osiągnąć sukces w sztuce, trzeba się spieszyć, dzwonić w interesach i wystawiać swoje prace na sprzedaż” – mówi Riordan. „A ja na to: 'Będziesz jechał do Culver City, żeby spotkać się z tym gościem i dać mu swoje CV, które może da ci szansę na zdobycie agenta, który pomoże ci to zrobić? Kurwa, nie zrobiłbym tego”

Creed poznał aktora Beau Bridgesa w 1972 roku, kiedy Bridges obsadził go w musicalu wystawianym w salonie jego rodziców. Sztuka została zamknięta, ale obaj zostali przyjaciółmi. Przez lata Bridges zatrudniał Creeda jako swojego zastępcę, kiedy tylko było to możliwe. Jak powiedział mi Bridges, plany filmowe to nieznane miejsca, w których żyją nieznani ludzie, a Creed (Bridges nazywa go „Charles”) był „pozytywną istotą” z wielkim poczuciem humoru. „Był moim łącznikiem z rzeczywistością” – powiedział. Creed dostał kilka małych ról w kilku filmach Bridgesa. Pamiętacie film Petera Bogdanovicha z 1985 roku Maska? Dupkowaty bileter w wesołym miasteczku – „Możesz jechać, dzieciaku, ale nie mogę wziąć na siebie winy za to, co się stanie z r—-dami tutaj.”- to właśnie Creed.

Andrew Hreha

Miał też inne sposoby na zarabianie pieniędzy. „Bardzo podobne do postaci Creeda” – powiedział. Podczas gdy jego bohater mógł sprzedawać fałszywe dowody osobiste ze swojego samochodu lub handlować elektroniką w biurze, Creed, gdy brakowało mu gotówki, dzwonił do przyjaciela z czasów Grass Roots, producenta w American Bandstand, i prosił go o włączenie jednej z jego piosenek do części programu „Rate-A-Record”. “Ka-ching,” Creed said. „Pieniądze wpływają, gdy program jest emitowany. Mogę przeżyć jeszcze miesiąc” Inny schemat: bycie kamiennym lisem. „Kiedyś byłem przystojnym facetem” – powiedział. (To nie była próżność; po wysłuchaniu tylu innych poetyckich wypowiedzi na temat uroku i dobrego wyglądu młodego Creeda Brattona, teraz wydaje się to raczej skromnością) „Było tyle damskich kanap, na których mieszkałem i z których wybiegałem w środku nocy z gitarą i torbą, mówiąc: 'Eeee, eeee, nie mogę zostać…'” Nie był dumny; opisywał przetrwanie. „Czasami czułem się źle” – powiedział. „Ale zdawałem sobie też sprawę, że to moja karta, którą muszę zagrać”.

Nie zawsze romantyczne uniesienia przynosiły mu łóżko. Peter White, przyjaciel, który wyprodukował niektóre z wczesnych utworów Creeda, otworzył kiedyś swoje drzwi i zastał Creeda z gitarą i papierową torbą. Obaj pamiętają to wydarzenie, ale żaden z nich nie ma całkowitej pewności, że Creed miał w samochodzie coś więcej.

Creed pracował w gastronomii przez około osiem lat pod koniec lat 90-tych, potem dostał własne mieszkanie, zniszczony pół-garaż w Beverly Hills z przeciekającym dachem, materacem opartym o ścianę i widokiem. Praca, głównie przy obsłudze filmów klasy B, C i D, dała mu stabilność, ale prawie go złamała. Praca fizyczna była wystarczająco ciężka – wyciąganie stołów i krzeseł z małej furgonetki, a następnie upychanie ich w niej ale było jeszcze gorzej. „Widzieli mnie ludzie, którzy znali The Grass Roots, a ja podawałem jedzenie” – mówi.

Pewność siebie, która przywiodła go na pierwsze przesłuchanie, zniknęła. Zaczął nienawidzić sposobu, w jaki ludzie na niego patrzą. Na przyjęciach przedstawiano go: „Creed grał kiedyś w The Grass Roots” – mówiono po 30 latach. „Po pewnym czasie to się znudziło” – powiedział. Zbyt często ludzie mieli dobre intencje, ale nie mieli taktu. „Cóż, przynajmniej miałeś The Grass Roots” Skrzywił się, to wspomnienie napawało go obrzydzeniem. „Słyszałeś to” – powiedział. „’Przynajmniej to miałeś. Więcej niż większość ludzi” Ale ja nigdy w to nie wierzyłem. Nie chciałem przyjąć do wiadomości, że to już koniec”

Jego wizja podtrzymywała go na duchu. Widział to, czego inni nie potrafili. Ten pokój. Przytłaczającą miłość.

Nigdy nie opuszczał zajęć z aktorstwa. Dostał kilka małych ról, strażnika w filmie Neon City, pracownika stacji benzynowej w filmie Bridgesa Secret Sins of the Father– co było wystarczającą zachętą, aby kontynuować pracę. Wycinki z lokalnych gazet pokazują, że pojawia się, by grać muzykę, na krótko rezyduje w kawiarniach w Los Angeles w latach 89 i 95. Nagrał wystarczająco dużo piosenek, aby wydać własnym sumptem trzy albumy w 2001 i 2002 roku. Powstało kilka zespołów i kilka się rozwiązało. Nic się nie utrzymało. Niejednokrotnie sugerowano mu, aby porzucił aktorstwo i muzykę, zdobył prostą pracę. Odpowiadał: „Nie mam planu B.”

Znów dopadała go depresja. Jego ego zaczęło boleć. Jego stare nałogi zaczęły ponownie brać górę. Bolało go ciało. Pił więcej. Widział, dokąd to zmierza. Już tu kiedyś był. Znowu zdał sobie sprawę, że musi dokonać wyboru. Wyrzucił ręce w powietrze i zaczął błagać. Do kogo? Boga? Wszechświata? Do tych, którzy są mocarzami? Nie jest to jasne. Zrezygnował z pracy w gastronomii i przyjął ofertę przyjaciela, który zaproponował mu pracę jako stand-in w The Bernie Mac Show. Nie chciał tego występu, ale przynajmniej był bliżej akcji niż bufet. Na planie reżyser Ken Kwapis podsłuchał, jak Creed zabawia innego dublera opowieściami z podróży. „Były w nich takie małe fragmenty, które bardzo mnie pociągały” – mówi Kwapis. „Pamiętam, że powiedział coś w stylu: 'Kiedy otwieraliśmy koncert The Doors w The Whiskey….’ Pomyślałem, co tu się do cholery dzieje?” W końcu włączył się do rozmowy w momencie, gdy Creed zaczął grać na gitarze powietrznej. „To jest chwyt, którego nauczył mnie Hendrix” – usłyszał, jak Creed mówi. Kwapis, fan rock and rolla, znał The Grass Roots i zaprzyjaźnił się z nimi.

Kiedy Kwapisowi powierzono reżyserię pilota Biura, Creed, fan brytyjskiej wersji serialu, zapytał, czy nie potrzebują dublerów. Zamiast tego Kwapis zaproponował tygodniową wypłatę za niemówiącą rolę siedzącą przy biurku w tle pilota. Dzięki temu Bratton pojawił się na ekranie, ale nie było to oczywiste zerwanie – ten zamerykanizowany knockoff był ryzykowny.

NBC złożyło wstępne zamówienie na sześć odcinków pierwszego sezonu, a kiedy serial zebrał szydercze recenzje i miał problemy ze znalezieniem widowni, rozdzieliło małe zamówienia na sezon drugi. „Zawsze żyliśmy na krawędzi tego, czy nie zostaniemy odwołani” – powiedział Kent Zbornak, producent, a później współwykonawca serialu. Mimo to Creed pozostawał na planie tydzień po tygodniu. Czuł, że ta produkcja i ta obsada to rzadka okazja, by stać się częścią czegoś wyjątkowego.

Kilka odcinków przed rozpoczęciem kręcenia drugiego sezonu, zwrócił się do Zbornaka z czymś w rodzaju taśmy przesłuchaniowej – sześcioipółminutową wypowiedzią w stylu konfesjonału, podobną do tych, które są wykorzystywane w serialu, przedstawiającą jego pomysł na postać. W przypadku innej produkcji, jak powiedział Zbornak, odesłałby Creeda do dyrektora castingu i standardowego procesu przesłuchań, ale powolny i niepewny start serialu w połączeniu z wyjątkowym stylem współpracy producenta wykonawczego Grega Danielsa stworzył ścisłą wspólnotę. Zbornak zgodził się go obejrzeć i podzielić się nim z innymi producentami.

W filmie jest zalążek tej postaci, zwłaszcza jej tajemniczość, żartobliwe odniesienia do egzotycznych narkotyków i nielegalnych zachowań. „To był typowy Creed” – mówi Zbornak. „Był wyjątkowy, dziwaczny, szalony, wulgarny, a przy tym absolutnie zabawny” Zbornak zabrał nagranie do pokoju scenarzystów i pokazał Danielsowi oraz grupie scenarzystów i producentów. „Wszyscy oczywiście byli nim zachwyceni” – powiedział. „Pomyśleli, że to zabawne, i pochwalili Creeda za to, że przeszedł dodatkową milę, próbując się przebić”.

W międzyczasie scenarzyści byli w trakcie wstępnej produkcji scenariusza, w którym kierownik biura, Michael Scott, grany przez Steve’a Carella, miał zwolnić niemówiącą postać drugoplanową – Creeda lub Devona, granego przez Devona Abnera. Creed nie miał pojęcia. Daniels zwrócił się z tym pytaniem do głównych członków obsady, aby poznać ich opinie. „Greg poszedł do [the cast members] i zapytał: 'To jest linia fabularna dla Halloween, nie zdecydowaliśmy jeszcze, jak to się skończy. Jak myślisz, kogo Michael by zwolnił?” Powiedział Zbornak.

„Wszyscy mieliśmy swój udział w podjęciu tej decyzji” – powiedział Rainn Wilson, który w serialu grał Dwighta Schrute’a. pamiętam, jak Greg odciągnął nas na bok: „Zamierzam zwolnić jednego z tych dwóch aktorów. Co o tym sądzicie? Jak myślicie, kogo?” Ja na to: 'O mój Boże. Nie zrzucaj na mnie tej odpowiedzialności” Wilson miał jednak pewne przeczucie. „Myślę, że Creed to ktoś, kogo będziemy chcieli mieć w pobliżu” – wspomina, mówiąc Danielsowi.

Scenarzyści opracowali wstępne zakończenie, które pozwoliło utrzymać Creeda w serialu. Zbornak wydrukował scenariusz, znalazł Creeda siedzącego przy biurku na planie i rzucił przed nim kartki. „Powiedziałem: 'Proszę bardzo, masz ogromną rolę w tym odcinku, zacznij ją zapamiętywać’ – powiedział. „To jest twoja szansa.”

Sześć i pół strony naprzeciwko Steve’a Carella. Creed zachwycił się scenariuszem: Michael, zmuszony przez korporację do redukcji zatrudnienia i dręczony perspektywą sprawienia, że ktoś go znielubi, podejmuje niezdecydowaną próbę zwolnienia Creeda, który stanowczo odrzuca swój los („Cofnij to!”) i zamiast tego kieruje go na Devona. „To była ogromna rola kostki do gry” – mówi Daniels. A ponieważ produkcja była elastyczna, niczego nie można było zagwarantować. „Ryzyko, jakie Creed podejmował w tej scenie, było bardzo podobne do tego, jakie podejmował jego bohater. Gdyby się nie spisał, nakręcilibyśmy ją ponownie z Devonem w tej roli. A Creed zostałby bez pracy.”

Czy Creed o tym wiedział? Czy ta scena wyglądała na jego strzał?

Tak.

Czy się bał?

Nie.

Był przygotowany. Nauczył się swoich kwestii od przodu i od tyłu. Nagrał je i słuchał, kiedy spał. Czuł je w kościach. A potem wszedł na plan i dowiedział się, że scenarzyści zmienili scenę. Dali mu nowe kwestie. Znalazł ustronny kąt w pobliżu zielonego pokoju i w panice modlił się do tych, którzy są w mocy. Zejdę wam z drogi i pozwolę się poprowadzić”. „A potem wszedłem tam i zagrałem twardo z jednym z najlepszych aktorów komediowych na świecie” – powiedział.

„To było tak, jakby wszedł do kija i uderzył zwycięskiego home run’a, ale nigdy wcześniej nie podniósł kija” – powiedział Daniels. „To była niezwykła rzecz, którą zrobił. I wtedy wszyscy pokochali pisanie dla niego.”

Creed został awansowany na cotygodniową gwiazdę gościnną, a w jednym z odcinków kilka dni później scenarzyści połączyli jego przeszłość z przeszłością jego bohatera, kiedy to podczas rejsu po alkoholu jego postać wyjawia, że w latach 60-tych grał w zespole The Grass Roots. „Jak możecie sobie wyobrazić, narkotyki odegrały tu pewną rolę” – mówi rzeczowo w rozmowie. W miarę rozwoju postaci scenarzyści często czerpali inspirację z przeszłości Creeda. „To, co sprawia, że tak fajnie się o nim myśli – mówi Daniels o życiu Creeda – to fakt, że nie ma w nim prawie niczego, w co bym nie wierzył, że mogło się wydarzyć”.

Scenarzyści zaczęli pobłażać tej nieskrępowanej wiarygodności już w następnym sezonie. „Stwierdziliśmy, że jego postać jest tak zachwycająca i tak zabawna, że za każdym razem, kiedy do niego zaglądaliśmy, żeby tylko szybko coś powiedzieć” – mówi Zbornak – „było to tak wyraźnie szalone i zabawne, że zdaliśmy sobie sprawę, że musimy uczynić go stałym bywalcem serialu” I tak się stało.

Weźmy na przykład najsłynniejszy fragment z całej serii, jego jedyną kwestię w premierowym odcinku trzeciego sezonu, „Gay Witch Hunt” W tym odcinku Michael Scott, społeczny analfabeta i nadmiernie zaangażowany, zwołuje zebranie, aby publicznie zaprosić Oscara, zamkniętego w sobie księgowego geja granego przez Oscara Nuñeza, aby stanął i „oficjalnie się ujawnił” Oskar, upokorzony, robi to i właśnie wtedy, gdy już tak bardzo się wzdrygasz, że myślisz, że się przewrócisz, ujęcie urywa się na przemówieniu Creeda: „Nie obraża mnie homoseksualizm” – mówi do kamery. „W latach sześćdziesiątych kochałem się z wieloma, wieloma kobietami, często pod gołym niebem, w błocie i deszczu, i możliwe, że wślizgnął się tam jakiś mężczyzna. Nie byłoby sposobu, aby się o tym przekonać”

Nie jest jasne, co dzieje się z Creedem w serialu. Ostatni raz widzieliśmy go pod koniec finału serialu, kiedy to dwóch policjantów wyprowadza go z biura w kajdankach. Prawie dziewięć lat później fani wciąż zalewają podreddit r/dundermifflin teoriami na temat jego przeszłości i miejsca pobytu, a także wchodzą z nim w interakcje, zarówno w mediach społecznościowych, jak i osobiście, tak jakby to on był postacią. Bez końca cytuje się mu fragmenty serialu; często odrzuca propozycje zażycia narkotyków i zaproszenia na imprezy w college’u. Creed, ze swojej strony, podsyca tajemnicę, selektywnie wprowadzając niektóre cechy bohatera – jego obskurną naturę, powściągliwość – do swojego zachowania i biografii. Życie imitujące sztukę imituje życie. Podobnie jak jego bohater, który być może kogoś zabił, ukradł tożsamość, a może mieszka pod biurkiem w biurze, owija się on w wystarczającą ilość niepewności i intryg, aby zabezpieczyć miejsce, które wydrążył dla siebie w podświadomości całego pokolenia, jako lokator w zeitgeist.

„Mam nadzieję, że komuś to pomoże” – mówi Creed o swojej historii. „Mam nadzieję, że pomoże jakiemuś młodemu aktorowi lub muzykowi nie poddawać się” Artyści marzą i czasami cierpią z tego powodu. Czasem szukają sposobów, by uśmierzyć ból. Nawet najbardziej utalentowanym zdarzało się wracać do złego domu. „Nie odbieram tego jako słabości. Myślę po prostu, że to pióra, które nosisz jako artysta. To jest to, przez co przechodzisz, a potem wychodzisz z tego po drugiej stronie. Miejmy nadzieję. Jestem jednym z tych szczęśliwców, którzy widzieli ciemne strony i przeszli przez nie dobrze.”

Co go trzymało przy życiu, kiedy inni mogliby się poddać?

„Nie wiem” – mówi. „Może to jest coś, czym możemy się zająć. Czy istnieje jakiś czynnik X?”

I shrug. Właśnie to przyciągnęło mnie do jego historii. Jak udało mu się zachować nadzieję przez 35 lat?

Nikt nie mógł zobaczyć tego, co on widział – mówi. Tej wizji. Pokój wypełniony miłością, scena, nagroda w jego ręku. Nagrodę za co? To nie o to chodzi. „Nie dało się mnie od tego odwieść” – wyjaśnia. „Po tym wydarzeniu nie miałem zamiaru zawieść”.

Tydzień później znów o tym wspomniał. Rozmawialiśmy o medytacji i o tym, co można znaleźć po drugiej stronie cienkiej zasłony, która oddziela nas od naszej podświadomości. „Czasami wydaje ci się, że widzisz swoje przeznaczenie” – mówi. „Wiesz o tym i czujesz to. To przeznaczenie, które masz, biegnie równolegle z twoim własnym życiem. Biegnie tuż obok. Po prostu tam jest. I czujesz, że gdybym przeszedł na drugą stronę, mógłbym w przyszłości być właśnie tam, w tym miejscu, w którym powinienem być”. Kiedy masz przebłyski tej przyszłości, to jest to coś, co sprawia, że nie przestajesz działać. Chcę powiedzieć dzieciakom, tym młodym dzieciakom, że jeśli zobaczą coś takiego, nie pozwólcie, aby ktoś was od tego odwiódł”

Tutaj widzę przebłysk gniewu, którego jeszcze u niego nie doświadczyłem, gniewu, który, jak mi później powiedział, terroryzował go jako młodego człowieka. Zawsze brakowało mu cierpliwości do wątpiących.

„Mówią: 'Wiesz, jakie są szanse? Blah blah blah Kiedyś też mi to mówili” – mówi. „Pieprz się, człowieku. Naprawdę. Pierdol się. Nie chcę słuchać twoich bzdur. Pójdę tą drogą. Nawet jeśli chodzi o mamę i tatę. Przykro mi, mamo i tato. Kocham was. Ale muszę to zrobić. A oni będą cię szanować. Jeśli zrobisz to, co do ciebie należy, będą cię za to szanować”

Robi pauzę i oddycha.

„Boże, naprawdę się tym dzisiaj zajmujemy” – mówi.

Nie lubi spekulować na temat tego, jak mógłby postąpić inaczej. Nienawidzi tego. Nawet nie poruszyłem tego tematu. On to zrobił. Tego samego dnia, gdy mówił o zwykłych ludziach, którzy nie mają charyzmy, a tylko chłoną jego piękne światło. „To naprawdę nie ma znaczenia” – powiedział, początkowo spokojny. „To nie ma znaczenia. Jeśli to już przeszłość, to jest to przeszłość. Ludzie zawsze chcą zapytać: 'A co by było, gdybyś tego nie zrobił? Co by było, gdybyś nie odszedł? Co by było, gdybyś zrobił to? Co by było, gdybyś wziął ten film?” Po co w ogóle o tym mówić? Po co w ogóle o tym dyskutować? Nie możemy tego zmienić. Jaki jest pożytek z roztrząsania tych spraw? Dla mnie to po prostu strata czasu. Nie uważam tego za zabawne” – powiedział, wciąż spokojny. A potem krzyknął: „WCALE MNIE TO, KURWA, NIE BAWI!”

I laughed. Uśmiechnął się, tylko tego chciał.

„Może to, co się stało, to był scenariusz” – powiedział. „Tak musiało być. Bo nie można pisać piosenek takich jak 'Boxer In a Club’, jeśli nie doświadczyło się bólu”

Bokser to martwy diler narkotyków. On nie żartował.

„Chcę, żeby muzyka była czymś więcej niż postacią” – powiedział. „Ale nie mogę być jej orędownikiem. Jeśli dostaną muzykę, to dostaną muzykę. Nie zamierzam przestać być zabawny i dawać im tę postać, bo nie byłoby mnie tam z moją muzyką, gdyby The Office nie podsunęło mi drzwi.”

W innym fragmencie swojego show menedżer Brattona daje mu recenzję krytyka z poprzedniego koncertu, napisaną przez Creeda, która właśnie się ukazała: „Creed zagrał dziś wieczorem hity ze swojego dawno zapomnianego katalogu. Ten prawie nieudany występ sprawił, że „phoning it in” nabrało nowego znaczenia. Postawił poprzeczkę wystarczająco wysoko, z mnóstwem żartów, których nikt nie rozumiał. Mimo to przez cały wieczór wydawał się zadowolony z siebie, bez wyraźnego powodu. Mimo że spektakl zaczyna się powoli, to pod koniec naprawdę się rozkręca. Wyjdziecie z tego przedstawienia tak jak ja – zdezorientowani i niespełnieni. A on najwyraźniej tego właśnie chce” „Creed mówi, zwijając kartkę i udając irytację.

Pomijając fakt, że Creed jest zdesperowany, jest to interesujący moment samoświadomości. Rozmowy Creeda między utworami przypominają czasem wewnętrzny monolog. Wydaje się być zadowolony, czasem z siebie, ale przede wszystkim z chwili, w której się znajduje, jakby został stworzony do tego, przeżył piekło dla tego, walczył, by zachować wiarę w to, jakby jego przeznaczeniem było być tutaj, grając muzykę, opowiadając historie, w pokoju wypełnionym miłością, na scenie, z publicznością w ręku.

Zdjęcia Andrew Hreha
Makijaż Sarah Kuhl