Getty Images
Sex Pistols nie wymyślili punk rocka. Ten zaszczyt przypada amerykańskim nowicjuszom z CBGB. Ale Pistolsi zasługują – i akceptują – winę za sprowadzenie go na przedmieścia. Kiedy pojawia się nastolatek z kolczastymi włosami, obrożą dla psa i skórzaną kurtką, odpowiedź brzmi: „Co ty, Sex Pistols?” To teraz ogólny termin, jak Xerox czy Kleenex. Zespół przetarł ten szlak. With flamethrowers.
Getty
Antyestablishmentowe nastawienie Pistolsów wyrosło z ich robotniczego wychowania. Steve Jones był płodnym złodziejem, który twierdził, że wyszedł ze sprzętem Davida Bowiego i użył go do założenia zespołu. Paul Cook był związany z branżą elektryczną. Na początku lat siedemdziesiątych obaj przyjaciele z dzieciństwa odwiedzali londyński sklep z ubraniami o nazwie Let It Rock. Jego właściciele, projektanci Vivienne Westwood i Malcolm McLaren, postrzegali modę jako metodę indywidualnej ekspresji i zakłócenia kultury, co pomogło Pistolsom w uzyskaniu takiej właśnie pozycji. Znaleźli też kolegów z zespołu. John Lydon – późniejszy Johnny Rotten – wpadł McLarenowi w oko, ponieważ Lydon miał na sobie koszulkę Pink Floyd, na której długopisem wypisał napis I HATE. Westwood zauważył Johna Simona Ritchie – który miał zostać Sidem Viciousem – wśród parady klientów sklepu. Nie umiał grać na basie, ale wyglądał tak samo: blady i zagubiony, z łańcuchem dla psa zapiętym na kłódkę na szyi.
Prawdziwym geniuszem McLarena, który został menedżerem Pistolsów, było wykorzystanie zespołu do zrobienia psikusa przemysłowi muzycznemu. Spalili trzy wytwórnie płytowe w mniej niż rok. Wkrótce po wydaniu ich pierwszego singla, „Anarchy in the U. K.” w 1976 roku, pojawili się w programie Thames TV Today. Gospodarz sprowokował ich do wypowiedzenia kilku przekleństw – „Ty brudny skurwysynu”, nazwał go Jones – które były transmitowane do salonów w całej Anglii. Najsłynniejszy nagłówek następnego dnia brzmiał: THE FILTH AND THE FURY! Policja zamykała nieliczne programy na żywo, których lokalne władze nie zakazały. „To był otwarty sezon na każdego, kto wyglądał jak Sex Pistol” – napisał Jones w swoim pamiętniku, Lonely Boy: Tales from a Sex Pistol, na którym oparty jest nowy serial FX „Pistol” w reżyserii Danny’ego Boyle’a. Ich przybycie na amerykańską ziemię stało się głównym tematem nocnych wiadomości. Nagle każdy dzieciak ze szkoły średniej i jego rodzice wiedzieli o punku. Doradcy pytali uczniów, czy chcą ciąć swoje klatki piersiowe żyletkami – ulubiony ruch Sida – podczas gdy wszystko, co chcieli robić, to słuchać piosenek.
Mirrorpix
I to jest to, o czym ludzie zwykle zapominają o Pistolsach: muzyka była fantastyczna. „Anarchia”, „God Save the Queen” i „Pretty Vacant” to hymny. Nayayerzy narzekają, że zespół nie potrafił grać na swoich instrumentach. Muzyka była głośna, teksty brutalne, a wokal agresywny. Ale to samo dotyczyło pierwszego albumu Led Zeppelin. Instrumentarium nie było awangardowe; Jones i Cook byli idolami The Faces i The Who. Były nawet gitarowe solówki. Czterdzieści pięć lat później nic na „Never Mind the Bollocks” nie brzmi przestarzale.
The Pistols rozpadli się w 1978 roku, zanim zdążyli stać się parodią. Kapitalizm wchłonął ich dziedzictwo, wygładzając jego szorstkie krawędzie i przekształcając je w nowe gatunki, takie jak pop punk, emo, rock alternatywny i grunge. Teraz możesz pójść do centrum handlowego i kupić obrożę dla psa, którą nosił Sid Vicious, ponieważ Pistole wywalczyli sobie drogę na przedmieścia te wszystkie lata temu. Mimo to, członkowie zespołu kontynuowali zadzieranie z establishmentem. Kiedy w 2006 roku zostali włączeni do Rock and Roll Hall of Fame, odmówili przyjęcia nagrody, zamiast tego wysyłając ręcznie napisaną notatkę, która brzmiała: „Nie przyjdziemy. Wasz [sic] nie zwraca uwagi.”
Ta treść jest tworzona i utrzymywana przez osobę trzecią i importowana na tę stronę, aby pomóc użytkownikom w podaniu ich adresów e-mail. Więcej informacji na temat tej i podobnych treści można znaleźć na stronie piano.io
