„Nikt nie chce być tym złym” – mówi Jack White, którego głos płynie przez mój laptop z Francji, za pośrednictwem Zoomu. Rozmawiamy o rodzicielstwie – być może nie jest to najbardziej rock n’ rollowy z tematów dla jednego z największych shredderów na planecie – i o chęci rozgryzienia własnego gówna, aby twoje dzieci nie musiały. „Nikt nie chce wyciągać surowych lekcji swoim własnym dzieciom,” kontynuuje. „To nieapetyczne, gdy samemu przeszło się przez surowe lekcje. Ale to nie jest do końca właściwe. Wszyscy potrzebujemy lekcji różnego rodzaju – łagodnych, czasem surowych, a czasem smutnych – aby dotrzeć do tych naprawdę zdrowych miejsc.”
W wieku 47 lat White nauczył się kilku. Był połową największego zespołu na świecie, trubadurem, szefem wytwórni płytowej i fascynatem tabloidów. Był bogiem rocka, mężem – czym stał się ponownie na początku tego roku, kiedy wziął ślub na scenie w Detroit – i ojcem, obecnie nastolatków. Jak mówi, wiek sprawił, że jest bardziej akceptujący, nawet w przypadku negatywnych rzeczy. Innymi słowy, udało mu się dotrzeć do tego zdrowego miejsca.
W środku roku, w którym rozpoczął ogromną światową trasę koncertową i wydał dwa albumy – Fear of the Dawn, który ukazał się w kwietniu, Entering Heaven Alive, który ukazał się dzisiaj – Esquire spotkał się z White’em na temat powrotu na trasę, konwencjach antycznych i showbiznesie. Ta rozmowa została zredagowana dla jasności i długości.
Jesteś kilka godzin przede mną-
Dzwonię z przyszłości, tak.
– w Europie, w trasie. Jak to było? Czy występy są takie same jak zawsze?
Jaka jest przyszłość?
[Laughs] Yep, powiedz mi wszystko.
Cóż, Trump jest w więzieniu. Sąd Najwyższy wszyscy zostali impeached. To wspaniałe. Nie mogę się doczekać, aż tu przyjedziesz.
Ale, aby odpowiedzieć na twoje pytanie naprawdę. Droga, to było prawie odrodzenie. To najdłuższa przerwa w koncertowaniu odkąd jestem dorosły. I zawsze, gdy robisz tak długą przerwę od czegokolwiek, zastanawiasz się, „Wow, czy nadal będę się tym cieszyć? Czy nadal znajdę w tym jakieś katharsis? Czy nadal jestem dobry w robieniu tych pewnych rzeczy? A może jestem teraz starszy?” Ten czas był pierwszym, kiedy naprawdę nie brałem niczego za pewnik.
Jak wygląda przyszłość? Trump jest w więzieniu. Sąd Najwyższy wszyscy zostali impeached. Jest świetnie.
Poszedłem na przystanek Barclays w Brooklynie. Czułem się osobliwie radośnie jak na wielki rockowy koncert.
Tego właśnie doświadczamy. I zdecydowanie nie głoszę tego nikomu w stylu: „Wróciliśmy i wszystko jest normalne, i wszystko jest w porządku” Ale możesz zobaczyć spojrzenie wyczerpania na świecie, kiedy podróżujemy, że COVID zabrał wiatr z naszych żagli. W końcu odzyskujemy trochę tego wiatru.
Muzyka na żywo jest, oczywiście, czymś, czego nie da się odtworzyć do konsumpcji w domu, tak jak innych form sztuki.
Poczuliśmy to, kiedy zrobiliśmy występ w Saturday Night Live. Wyglądało na to, że dotknęliśmy nerwu w całym kraju – że wszyscy naprawdę chcieli powrotu muzyki na żywo, tak jakbyśmy właśnie w ten sposób połączyli się z ludźmi tak dobrze tamtego dnia. Daliśmy im przedsmak tego, jak kiedyś wyglądała muzyka na żywo. „Oh, wow. Please. To sprawia, że chcę zobaczyć wszystkie moje ulubione zespoły” – tak mówili mi ludzie. Wziąłem to jako naprawdę dobry omen, że ludzie wciąż tego pragną.
Mówię to często, ale naprawdę nie ma nic bardziej ekscytującego niż pierwsze trzy sekundy koncertu rockowego. Wszystko jest podłączone i brzęczy. Jesteś jak desperat, aby wiedzieć, co będzie nuta otwarcia, co piosenka będzie kick off. Czułem to nawet oglądając występ w SNL – i myślę, że to miało znaczenie, że to była muzyka rockowa, aby uzyskać taką reakcję.
Masz wrażenie, że to różnica między odpaleniem Volkswagena Beetle a odpaleniem silnika czołgu. Silnik czołgu, jesteś prawie jak, „O mój Boże, co będzie dalej?” To straszne, kiedy zaczyna się koncert rock and rolla.
Jak wygląda dla ciebie dzień w trasie w tym momencie? Czy wychodzisz i odkrywasz?
W miarę upływu lat, zacząłem oglądać rzeczy, które wiele razy bym pominął. Nie poszedłbym i nie zobaczył wieży Eiffla, gdy miałem 20 lat. Byłbym po prostu jak, „Nieważne.” Kiedy mam 38 lub coś lub 42, wtedy te rzeczy są „Powinienem w końcu wejść tam i zobaczyć to” Mniej cyniczny i bardziej rozumiejący dlaczego rzeczy mają taką reprezentację jaką mają na świecie.
A potem są jeszcze pewne rzeczy, które są naprawdę fałszywe. Poszedłem i zobaczyłem Checkpoint Charlie w Berlinie. Ale tam nic nie ma. To jest fałszywy Checkpoint Charlie! To replika. Po jednej stronie jest Hard Rock Cafe i McDonald’s, po drugiej Starbucks. To jest piekło na Instagramie. Ale my się z tego śmialiśmy. Jeszcze zrobiliśmy sobie obok niego zdjęcie. Kiedy miałem 25 lat, byłbym jak: „Och, zabierz mnie z dala od tego totalnego fałszywego hollywoodzkiego gówna” Możesz docenić negatywne rzeczy, to co mówię, nawet z wiekiem.
To niesamowite, jak wiele z naszych dwudziestek marnujemy z tą energią.
Yeah. Myślisz o ludziach, którzy mieli doświadczenia bliskie śmierci – lub astronautach, którzy widzieli ziemię z kosmosu – dostają natychmiastową perspektywę i są w stanie docenić wiele rzeczy. To samo dzieje się z wiekiem, tylko jest rozłożone na wiele, wiele lat. I wtedy nagle doceniasz, że ktoś ugotował ci posiłek, bo teraz wiesz, jakie to trudne. To są te dobre rzeczy, które pojawiają się wraz z upływem lat.
„Zmieniłem swoją metodę koncertowania, gdy urodziły się moje dzieci i nadal jej używam, czyli staram się robić wszystko co dwa tygodnie na, dwa tygodnie poza, tak bardzo jak to możliwe”, mówi Jack White o tym, jak zachowuje równowagę w życiu, które wymaga bycia poza domem.
Idąc na koncert w Brooklynie, po raz pierwszy od dłuższego czasu czułam się jak na koncercie Jacka White’a, „Kogo do cholery zobaczę na tym koncercie?” I rzeczywiście było to wielu starych fanów Stripes, wielu rockmanów, wiele młodych dzieciaków – niektórzy z rodzicami, wielu samotnych. Czułem się przypadkowo, prawie.
Kiedy byłem chłopcem z autobusu w restauracji w Fox Theatre w Detroit, miałem 16 lat. To była nauka o showbiznesie, zanim się go naprawdę poznało. Na każdym przedstawieniu był inny tłum ludzi. Byłby tłum, który zobaczyłby pokaz magii. Potem będzie gospel R&B i będzie zupełnie inny tłum. A potem przyjdą Black Crowes i to będzie zupełnie inny tłum. To było prawie śmieszne w niektórych momentach. Po Internecie, wiele z tego zniknęło.
Związek muzyka z drogą może być skomplikowany. To dużo pracy, dużo czasu poza domem. Masz dzieci w domu. Gdzie jesteś z tym obecnie?
Zmieniłem moją metodę koncertowania, gdy urodziły się moje dzieci i nadal ją stosuję, czyli staram się, by wszystko odbywało się dwa tygodnie na, dwa tygodnie poza, jak to tylko możliwe. To naprawdę zły ruch w biznesie, bo nie zarabiasz nic aż do około półtora tygodnia w trasie, ale gdybym nie mógł tego zrobić, powiedziałbym po prostu: „Cóż, w takim razie nie będę już koncertował, bo mam dzieci” I myślę, że to się sprawdziło. Nic nie będzie idealne. Mamy rodzinę, w której mama jest modelką, a tata muzykiem. Planowanie nie jest hitem numer jeden na liście przebojów.
Twoje dzieci są teraz nastolatkami. Jaki poziom wrażenia – lub nie – są z Jack White the Rockstar.
Są wielkimi miłośnikami muzyki. I zostały narażone na tak wiele muzyki wokół nich, tak wiele salonów pełnych muzyków bluegrass-Radiohead nagrywania w backyard-lub Loretta Lynn zatrzymując się przez coś zaśpiewać. I kiedy jesteś młodszy, prawie chcesz im powiedzieć: „O mój Boże, to Wanda Jackson, która właśnie z tobą rozmawiała! Wiesz o tym?” Trudno jest mieć perspektywę, ponieważ ich perspektywa jest już tak poszarpana.
Słyszę, że post stał się dużą częścią twojej rutyny.
Zacząłem 1 stycznia 2020 roku, nie jedząc żadnego cukru. Miałam zamiar robić to przez miesiąc. A potem w następnym miesiącu przestałem jeść węglowodany. I to było, co, dwa i pół roku teraz, nie miałem żadnego cukru albo węglowodanów. I choć czasami może to być bolesne, to kiedy wychodzisz na posiłek ze wszystkimi z zespołu i wszyscy zamawiają crème brulée i wielkie kanapki, czuję się najzdrowszy, jak kiedykolwiek. Część postna to tylko kolejna próba dojścia do bardziej naturalnych wyobrażeń o tym, jak wyglądały sprawy u wczesnych, pierwotnych ludzi. Wiemy, że człowiek pierwotny przechodził przez okresy czasu, w których nie było żadnego jedzenia. Nasze ciała są na to przygotowane, a energia, którą z tego czerpiesz, jest całkiem interesująca.
Zrobiłem, jak sądzę, pięciodniowy post, pisząc do tego Entering Heaven Alive nagrania. Zostałem sam i przez pięć dni piłem tylko wodę i czarną kawę, to było to. Trzeciego, czwartego dnia nie możesz już spać. Ludzie myślą, że po prostu powoli stajesz się cichszy i chcesz spać cały dzień, nie masz energii. To nie jest tak. Twoje ciało tak naprawdę kopie cię w dupę, żebyś wyszedł na zewnątrz i znalazł jedzenie.
Jack White wykonał niespodziewany południowy set na Glastonbury 2022.
Tell me about the surprise set at Glastonbury.
Nie wiedziałem na pewno, czy to odpowiedni nastrój, bo to jest pomysł, który mają, aby większy zespół zagrał niespodziankę w środku dnia na tej mniejszej scenie – a ja już wcześniej byłem headlinerem tego festiwalu, więc wiesz, jakie to uczucie. Nie wiedziałem, jak to może wyglądać. Czasami jest to dla mnie trudne, ponieważ moja muzyka i światło dzienne nie do końca się ze sobą łączą. Jeśli jesteś, jak to nazywasz, jak nazywa się facet, który robi Margaritaville i to wszystko, wiesz?
Jimmy Buffet.
Jimmy Buffett – jesteś w porządku. Jesteś w swojej strefie. To świetne miejsce, by być na festiwalu w ciągu dnia. Więc, szedłem w kierunku sceny idąc, „Człowieku, słońce. Ah, nie wiem.” Ale Boże, ten tłum był po prostu, można powiedzieć, że oni są po prostu zakochani w muzyce.
Byłeś w ilu zespołach, prowadziłeś wytwórnię płytową. Czy w tym momencie jesteś zaskoczony tym, jakie piosenki się przyjmują, czy masz już całkiem dobrze wyćwiczoną pogodynkę?
Nie da się tego stwierdzić. Ciągle to monitorujesz, ale to prawie jak próba pokonania domu w kasynie. Możesz być całkiem dobrym graczem w blackjacka, ale w końcu cię dopadną. Wspaniałe jest to, że dostajesz te promyki nadziei, jak ostatnio z Stranger Things, z piosenkami Kate Bush i Metalliki mającymi zupełnie nowe życie. Jestem szczęśliwa dla tych artystów i jestem szczęśliwa dla tych piosenek, bo to są dobre piosenki. Ale naprawdę cieszę się z tego, że nigdy nie wiadomo, co się wydarzy – że ludzie wciąż mogą ekscytować się piosenką i mieć z niej duży pożytek.
To coś, co trzeba nam przypominać od czasu do czasu. Top 10 w latach 80-tych, na przykład, Boże, wzięliśmy to za pewnik. Czyż nie? To było jak Prince tu, Michael Jackson tam, Guns N’ Roses tu. W latach 90. wszyscy spojrzeliśmy wstecz i powiedzieliśmy: „Och, wow, lata 80. były pełne takiej złej muzyki” Ale teraz, gdy patrzysz wstecz, to jest tak, że „Gdyby jakiś zespół w dzisiejszych czasach miał jedną z tych piosenek, byłby największym zespołem na planecie.”
Entering Heaven Alive to naprawdę spokojny, bardzo album w alei muzyki folkowej lat 60. w Ameryce. W jakim miejscu byłeś mentalnie, kiedy go tworzyłeś?
Częścią tego było to, że byłem zamknięty w Kalamazoo z samą gitarą akustyczną i pianinem. Wiedziałem, że nie będę pisał riffów na gitarę elektryczną, to będzie tworzenie piosenek z niczego. Jestem w pokoju bez inspiracji. Nie czytam codziennie internetu. Nie czytam gazet, nie oglądam telewizji – po prostu byłem w pokoju sam ze sobą. I wyciąganie fraz i słów, tutaj, aby uruchomić rzeczy i zapisywanie rzeczy, które mogą prowadzić mnie w dół ścieżki. Zawsze staram się używać różnych technik pisania, których nigdy wcześniej nie używałem, aby zobaczyć, czy to jest dla mnie nowa ścieżka. Ale kiedy próbuję nowej techniki i ona działa, boję się użyć jej ponownie. To coś, co muszę odkryć z wiekiem, jak chcę to zaatakować, powtarzając technikę.
Jack White, Entering Heaven Alive
Czy to niepewność, że nie zadziała ponownie?
W moich wczesnych latach 20-tych, bardzo zainteresowałem się muzyką surfingową, i naprawdę rockabilly, i naprawdę różnymi odmianami punka, i różnymi odmianami Detroit garage rock, i tego typu rzeczami. I za każdym razem, gdy widziałbym zespół robiący rekreację, jak zespół retro, powiedziałbym: „Boże, kocham to, ale nigdy nie chciałbym być tylko jedną rzeczą” Czułbym się zamknięty.
Kiedy coś takiego zaczyna wychodzić w procesie pisania, czy jesteś podekscytowany w czasie rzeczywistym?
W White Stripes przeszedłem już przez wiele scenariuszy, w których ciężko jest być podekscytowanym, bo Meg jest taki spokojny. Coś by z ciebie wyszło i pomyślałbyś: „O mój Boże, co ty sobie myślisz?” Byłbyś bardzo podekscytowany, kiedy ona po prostu by milczała. A inżynier dostaje pieniądze – nie jest w twoim zespole. Więc on po prostu tam siedzi. Wcześnie się do tego przyzwyczaiłem, mogąc po prostu spojrzeć w lustro i powiedzieć sobie: „Nie, stary, to jest całkiem dobre” I to wymaga odpowiedniej osobowości. Nie możesz mieć zbyt dużego ego, ale musisz mieć wystarczające, by przekonać samego siebie, by iść naprzód.
Musi być jakiś poziom wiary w swój talent, by wyjść na scenę, lub nawet myśleć o tym, że pewnego dnia wyjdziesz na scenę.
To łagodna pewność siebie, która popycha cię do myślenia, „To jest faktycznie warte mojej energii i aby ludzie wokół mnie pracowali nad tym.” Kiedy miałem 21 czy 25 lat, a inni ludzie ustawiali się, pracowali nad oświetleniem i czymkolwiek, mogłeś zejść ze sceny i powiedzieć: „Och, to był okropny występ. Jestem tak rozczarowany sobą i wszystkim, co się wydarzyło.” Wtedy natychmiast pomyślałbym: „Człowieku, ci wszyscy faceci ustawili cały ten sprzęt. Te ciężarówki tu przyjechały. Wszyscy ci ludzie zapłacili pieniądze, żeby przyjść i być w tym pomieszczeniu. Czy w ogóle wolno mi być rozczarowanym?” Zawsze miałem empatię dla wszystkich pracowników próbujących stworzyć scenariusz, aby coś wielkiego się wydarzyło.
Kiedy jedziesz w trasę. Próbujesz to robić każdego cholernego dnia. To nie jest pstryknięcie włącznikiem światła. Nie biorę też narkotyków. Muszę znaleźć różne metody, żeby się podekscytować, rozgrzać i wejść w strefę, w której nie jestem tylko Joe Schmo, który idzie z ulicy na scenę i wrzuca kilka nut. To ważne, żebym gdzieś dotarł. Ale zawsze doceniam wszystkich innych ludzi zaangażowanych w tworzenie tego.
Jack i Meg White – The White Stripes – 2007.
Czy był kiedyś taki moment w twojej karierze, kiedy czułeś, że pewność siebie niebezpiecznie przechyla się w stronę ego?
Wyszedłem z naprawdę cynicznej sceny garażowego rocka, hipsterów w Detroit. Więc już wcześniej zostałem ochrzczony w tych cynicznych wodach, aby upewnić się, że trzymam się zasad i robię rzeczy z właściwych powodów. Miałem już lekcje siedzenia w pokojach i słuchania kolekcjonerów płyt i ludzi narzekających na wszystkie rzeczy, których nie lubili w popkulturze.
I były rzeczy, których się nauczyliśmy, a które można było robić. Pamiętam, jak po raz pierwszy wszedłem na czerwony dywan w White Stripes i pomyślałem: „O mój Boże, to jest tak fałszywe i tak obrzydliwe. Nigdy więcej tego nie zrobię.” Miałem ochotę zwymiotować. Ale nauczyłem się, że jest w porządku robić takie rzeczy czasami. Po prostu nie żyjesz przez to. Gdybym był kimś, kto żyje i umiera dla tej uwagi, wtedy to byłaby naprawdę zła rzecz. To byłoby jak narkotyk.
Niektórzy ludzie zamkną się i przestaną robić to wszystko, i naprawdę zranią swoją własną kreatywność, swoje własne utrzymanie i swoją własną karierę, ponieważ nie są w stanie być elastyczni w tej kwestii. Musisz wejść do kilku fałszywych pokoi w showbiznesie. I to jest trudne. Trzeba mieć wystarczająco dużo osobowości i pewności siebie, by pozostać wiernym sobie. Ale myślę, odpowiadając na twoje pytanie, że środowisko, z którego wyszedłem pomogło mi to zrozumieć o wiele szybciej.
Więc sława nie jest wadą. Narkotyki nie są wadą. Jakie są twoje nawyki, które musiałeś pokonać?
Eh, były momenty, w których debatowałeś nad tym, jak bardzo inspiracja, którą posiadasz, może być dotknięta przez inne warunki, o których możesz nie wiedzieć, że je masz. Myślę, że pracuję całkiem dobrze z innymi, ale widzisz, co motywuje pewnych ludzi. Idziesz, „Och, w porządku. Teraz rozumiem, dlaczego jesteś w to wszystko zamieszany. Był taki incydent, w którym ktoś powiedział, że nie jesteś w tym dobry. A ty spędzasz resztę swojego życia udowadniając, że się mylą. Świetnie. Nie ma w tym nic złego.” To zmusza cię do refleksji i zastanowienia się, „Może są rzeczy o mnie, które tak naprawdę są tylko zawieszeniami lub bagażem, z których nawet nie zdaję sobie sprawy i być może nigdy nie zdam sobie sprawy do dnia mojej śmierci o tym, dlaczego jestem zainteresowany tym konkretnym tematem.”
Dorastałem w rodzinie z wieloma starszymi braćmi, którzy są muzykami. Czy myślę, że teraz próbuję udowodnić coś któremuś z nich? Jestem z tobą szczery, nie czuje się tak. Nie czuje, żebym chciał udowodnić coś mojemu tacie czy coś w tym stylu. Nie mam tego, ale kto wie?
Muszą być jakieś powody, dla których pewne rzeczy są motywujące. Do dziś mam kolekcje rzeczy. A jak byłem dzieckiem, to miałem różnego rodzaju kolekcje, trochę kolekcji army manów, albo rzeczy kolejowych z okolic torów kolejowych. I cóż, dlaczego? Nie wiem, dlaczego ja to robię. Dlaczego ktoś to robi? Pokochałem tych ludzi. Wiesz? Chodzę na konwenty antyków i rozmawiam z kimś, kto kolekcjonuje coś, co może mnie obchodzić, jak figurki Hummela czy coś. Mam to w dupie, ale uwielbiam to, że ta osoba ma obsesję na punkcie zawiłości i drobiazgów tego tematu.
Świat nie patrzy zbyt życzliwie na ludzi, którzy prowadzą chronione życie.
Na pewno zacząłem mieć więcej momentów egzystencjalnego kwestionowania „dlaczego jestem taki”, kiedy zostałem rodzicem. Martwisz się o to, co przekażesz dalej.
Kiedyś myślałem, gdy moje dzieci były małe, „Boże, nienawidzę tego, że będą dorastać i uczyć się o wojnie, głodzie i o tym, jak podłe istoty ludzkie mogą być dla siebie nawzajem, i będą zastraszane na placu zabaw, albo będą wcielane do armii” Myślisz o wszystkich tych rzeczach, które mogą się zdarzyć, a których nie chcesz, żeby doświadczyli. Ale też świat nie patrzy zbyt życzliwie na ludzi, którzy prowadzą chronione życie.
Kulturowo, od dawna uwielbiamy oddzielać ludzi biznesu od artystów. Third Man Records zaprzecza tej granicy.
Myślę, że mój cynizm wobec artyzmu polegał na udawaniu, że artyści nie dbają o biznes, i nie znają się na nim, i nie przyjmują rad od ludzi na temat tego, co robią. Tak się złożyło, że przypadkowo napisali genialną piosenkę. I tak się złożyło, że przypadkowo trafiła na płytę, i przypadkowo trafiła do sklepów, i „Ups, jestem w telewizji” I „Ups, ktoś mnie ubrał.” I „Ups, jestem gwiazdą” Absolutnie nieprawdziwe, prawie nigdy tak nie jest. To udawanie jest zawsze dziwne.
W pewnym momencie miałeś nadzieję, że ktoś usłyszy twoją muzykę. Jaki jest cel teraz?
Zawsze szukam najlepszego środowiska do pracy. Wciąż czuję to samo, co czułem może 15, 20 lat temu, kiedy po raz pierwszy zacząłem grać w większych salach, czyli po około 5 tysiącach ludzi, staje się to innym rodzajem showbiznesu. Mniej chodzi o muzykę, a bardziej chcesz mieć pirotechnikę, lasery, armaty i wszystkie te sztuczki, żeby tylko przyciągnąć uwagę tylu ludzi. Wiesz, jeśli jesteś niesamowitym trębaczem jazzowym, to w każdym mieście jest tylko tylu ludzi, którzy mogą naprawdę usiąść i dowiedzieć się, co się z tobą dzieje. A potem możesz być gościem EDM, który może mieć 50.000 ludzi skaczących w górę i w dół. Musisz po prostu znaleźć to pomieszczenie, które ma sens. Dla mnie nie obchodzi mnie, jaka to jest ilość. Jeśli jest to 500 osób i tyle, to jest to niesamowite. Jeśli ta kwota wynosi 10 milionów, to też jest niesamowite.
Ta treść została zaimportowana z serwisu OpenWeb. Możesz być w stanie znaleźć tę samą treść w innym formacie, lub możesz być w stanie znaleźć więcej informacji, na ich stronie internetowej.
