Jakie są niektóre naturalne polimery?
Przykładami naturalnie występujących polimerów są jedwab, wełna, DNA, celuloza i białka. W poprzednim rozdziale o polimerach sieciowych wspomnieliśmy o gumie wulkanizowanej i pektynie. Guma wulkanizowana jest polimerem syntetycznym (wytworzonym przez człowieka), natomiast pektyna jest przykładem polimeru naturalnego.
Z jakich elementów zbudowane są polimery?
Okazuje się, że większość polimerów, zarówno naturalnych, jak i syntetycznych, ma w swoim składzie głównie węgiel, wodór, tlen i azot.
Dlaczego polimery są słabe?
W polimerach siły międzycząsteczkowe wiążące ze sobą cząsteczki polimerów są klasyfikowane jako słabe, co oznacza, że siły te powstają w wyniku wiązań, których siła jest zazwyczaj mniejsza niż 5 kilokalorii na mol. W przypadku polimerów, słabe siły międzycząsteczkowe kontrolują konformację łańcucha i dlatego określają właściwości fizyczne.
Czym jest krystaliczność polimerów?
Krystaliczność określa stopień uporządkowania dalekiego zasięgu w materiale i silnie wpływa na jego właściwości. Im bardziej krystaliczny polimer, tym bardziej regularnie ułożone są jego łańcuchy. Zwykle składa się on z małych regionów krystalicznych (krystalitów) otoczonych regionami amorficznego polimeru.
Dlaczego trudno jest uzyskać 100% krystaliczności w polimerach?
Struktura molekularna polimeru silnie wpływa na krystaliczność. Jeśli jest regularna i uporządkowana, wysoce symetryczna, łatwiej upakuje się w kryształy. W pewnym sensie cząsteczki chcą znaleźć się obok siebie w domenach krystalicznych. Jeśli struktura molekularna nie jest wysoce regularna i symetryczna, to nie będzie.
Jak mierzy się krystaliczność polimerów?
Krystaliczność polimerów może być określona za pomocą DSC poprzez ilościowe określenie ciepła związanego z topnieniem (fuzją) polimeru. Ciepło to jest podawane jako procent krystaliczności poprzez normalizację zaobserwowanego ciepła topnienia do ciepła dla 100% krystalicznej próbki tego samego polimeru.
Które z poniższych jest przykładem amorficznego ciała stałego?
Do amorficznych ciał stałych należą zarówno materiały naturalne, jak i wytworzone przez człowieka. Najczęściej podawanym przykładem ciała stałego amorficznego jest szkło. Jednak amorficzne ciała stałe są wspólne dla wszystkich podzbiorów ciał stałych. Dodatkowe przykłady obejmują smary cienkowarstwowe, szkła metaliczne, polimery i żele.
Czy szkło jest materiałem amorficznym?
Szkło, jednakże, nie jest w rzeczywistości ani cieczą – schłodzoną lub w inny sposób – ani ciałem stałym. Jest to amorficzne ciało stałe – stan gdzieś pomiędzy tymi dwoma stanami materii. A jednak właściwości ciekłe szkła nie wystarczają do wyjaśnienia okien z grubszym dnem, ponieważ atomy szkła poruszają się zbyt wolno, by zmiany były widoczne.
Który z nich nie jest materiałem amorficznym?
Materiał amorficzny to taki, który może mieć krótkozakresowy porządek atomowy, ale brakuje mu symetrii translacyjnej (porządek długozakresowy) krystalicznego ciała stałego. Materiał o strukturze mikrokrystalicznej nie jest materiałem amorficznym.
