Podobnie jak ty, Phil Dunster już tęskni za Jamie Tartt

Już prawie czas pożegnać się z Ted Lasso. Opowieść o bezmyślnym, ale uprzejmym trenerze futbolu amerykańskiego, który w nieprawdopodobny sposób zostaje zatrudniony do ratowania równie bezmyślnej, ale uprzejmej angielskiej drużyny piłkarskiej przed całkowitą ruiną reputacji – przyciągając miliony podczas ponurych szczytów globalnej pandemii swoim strawnym urokiem – jest w tym, co może skończyć się jako jego trzeci i ostatni sezon.

Jeden z głównych bohaterów serialu Apple TV+, Jamie Tartt, nadprzyrodzony pomocnik – grany przez Phila Dunstera do zarozumiałej, uczesanej perfekcji – był na powolnym, nierównym łuku od antagonisty do protagonisty, przedzierając się przez arogancję i zniewagi, romantyczne zaloty -… Czytaj więcejcum-odrzucenia. W przedostatnim odcinku serialu, „Mom City”, Tartt przeżywa okresy całkowitego załamania emocjonalnego.

Rozmawiałem z 31-letnim Dunsterem kilka minut po tym, jak obaj obejrzeliśmy odcinek po raz pierwszy. Wspaniale wypowiadał się o Bretcie Goldsteinie, scenarzyście serialu i niepowtarzalnym, emerytowanym piłkarzu Royu Kencie. Dunster miał również miłe słowa dla współgwiazdy Juno Temple, która gra kobietę, którą Jamie chciałby zabrać z powrotem, oraz Jasona Sudeikisa, tytułowego, wąsatego Lasso i prawdziwego życia Lasso showrunner.

„Mom City” zastaje Jamiego w domu w Manchesterze, który ma zagrać przeciwko drużynie, która wyrzuciła go za nierozsądny występ w reality show, i przed terroryzującym ojcem, którego uderzył w twarz, gdy widział go po raz ostatni. Przed tym wszystkim Jamie nie może przestać płakać. Odwiedza swoją matkę przed meczem, siada w jej ramionach i pyta, jak ma uprawiać sport, który kocha, nie będąc tylko pieprzeniem się z ojcem. Roy, siedzący obok niego, ledwo może uwierzyć własnym oczom i dokończyć swoje ciasto. Okazuje się, że mały kutas, którego nienawidził w pilocie serialu, ten, który umawiał się z jego miłością przed nim, którego kolana zawsze będą młodsze, silniejsze i sprawniejsze, został nieodwracalnie zmiękczony przez długotrwałe narażenie na ludzi, którzy się o niego troszczą, oszronione końcówki i wszystko. W tym momencie, Ted Lasso robi to, co zawsze robił najlepiej: ujawnia czułe serce bijące tuż pod powierzchnią.

To, co zaczyna się od pewnego rodzaju głupoty w stylu sitcomu w początkowych scenach odcinka – Jamie biadolący Royowi o tym, jak stracił skrzydła i możliwość używania odżywki pod prysznicem – rozwija się w coś cieplejszego i głębszego, z odrobiną filmowej chwały sportowej, gdy kroczy po ostatnim odcinku swojej kariery me to we embarkment. Niepewność, kontuzja, napięcie, uniesienie!

Dunster jest radosny, gdy opisuje swoje lata wcielania się w Jamiego jako część Lasso ensemble. „[It’s] po prostu to zbiorowe poczucie spełnienia i wdzięczności”, mówi mi. „Co za wspaniała rzecz, której byłem częścią – naprawdę, do być częścią” Brytyjski aktor jest niezłomny w swojej pozaekranowej miłości do Goldsteina, niegdyś zaciekłego wroga Jamiego, a teraz niechętnego przyjaciela. Tematy, które przewijały się przez wszystkie trzy sezony Ted Lasso w odcinku 11: męskość, tożsamość i relacje rodzicielskie, które nas otwierają i sprowadzają do domu.

Dunster tryska dumą, gdy omawia zwycięskiego gola Jamiego, który jest swego rodzaju podsumowaniem całej podróży Jamiego: „To była bramka w stylu Jamiego z pierwszego sezonu, ten bardzo pewny siebie sposób na zdobycie gola I’m going to score now. Ale różnica polega na tym, że tym razem widzimy drużynę świętującą razem z nim, podczas gdy w sezonie pierwszym strzelił gola i odszedł, Ja, ja, ja, ja, ja.” Oczywiste jest, że dla Jamiego, dla Dunstera – dla całej sprawy – istnieje głębszy rezonans – rodzaj troski, czułości i szczerego uznania, które sprawiły, że Lasso rozdzierająca do łez, globalna sensacja. To komedia zrodzona z bólu i serca.

ESQUIRE: Uczęszczałeś do Bristol Old Vic Theatre School, tej samej szkoły teatralnej co Olivia Coleman i Daniel Day-Lewis. Ale w pewnym momencie chciałeś zostać graczem rugby, prawda?

PHIL DUNSTER: [[Śmiech.]Tak. Cel numer jeden.

Pamiętasz, kiedy od tego odszedłeś?

Cóż, stało się tak, ponieważ nie byłem wystarczająco dobry do rugby. Poszedłem na próbę do klubu rugby, a oni powiedzieli: „Nie, stary” Pomyślałem, W porządku.

Ile miałeś lat, kiedy to się stało?

Miałem 15, 16 lat – mniej więcej w tym okresie, kiedy zastanawiasz się, co chcesz robić. Chciałem robić coś, co nie jest akademickie, bo jestem w tym beznadziejny. Próbowałem być w wojsku i to też nie wyszło. Ale miałem niesamowitego nauczyciela dramatu w szkole, niesamowitą duszę osoby, która rozmawiała z nami wszystkimi jak z dorosłymi. Wystawialiśmy Under Milkwood dylana Thomasa. Sztuka jest dość nudna. Ale pamiętam, jak siedziałem na próbie i myślałem, Nic się nie dzieje, a jednak wszyscy tutaj wierzą, że istnieje ta mała, zaściankowa wioska, w której wszyscy jesteśmy. To było mniej, Och, mogę robić aktorstwo jako powołaniei nie tylko, Wow, to niesamowite, że istnieje wspólny świat, w którym wszyscy żyjemy. A także, w tym momencie, przegapiłem moją wskazówkę. Musiałem zostać wciągnięty na scenę kilka razy, ponieważ próbowałem flirtować z dziewczynami, a one próbowały mnie ignorować.

Flirtowałeś za kulisami?

Tak, pewnego razu kierownik sceny podszedł i powiedział: „Phil, co ty kurwa robisz? Idź na scenę.” A ja na to: „Przepraszam, próbuję tylko pocałować Amber” Kiedy mi się to nie udawało, zdałem sobie sprawę, że jest coś, co mnie pociąga, na poziomie duszy – to zdecydowanie zbyt pretensjonalne. Na przykład na poziomie emocjonalnym. To mój nauczyciel powiedział mi: „Możesz to zrobić” I choć nie zachowałem wiele z twardości, którą można uzyskać będąc graczem rugby, to zachowałem wielki tyłek. Więc to jest coś, co zabrałem ze sobą.

Bardzo ważne na profesjonalnym poziomie.

Wezmę to. Ale tak, naprawdę nie wiem, jak – i nie jest to żaden poziom samo-deprecjacji – dostałem się do szkoły teatralnej. W tamtym momencie widziałem chyba z siedem sztuk, a potem po prostu udało mi się trafić naprawdę, naprawdę, naprawdę dobrze.

Akcent Jamiego, a konkretnie jego wymowa słów kończących się na „y”, naprawdę staje się w tym sezonie czymś pięknym. Mam wrażenie, że „poopy” brzmi inaczej niż w pierwszym sezonie. Dodałeś to?

Mam na myśli, w szczególności, poopy-poopay-ponieważ próbowałem rozśmieszyć Bretta. Pomiędzy ujęciami desperacko próbowałem odciągnąć go od jego pracy. Napisałem słowo „kupa” i powiedziałem: „Jason, mogę powiedzieć „kupa”?zapłacić?” Był więc element głupoty, który go zainspirował. Ale zdecydowanie rozwinął się po drodze, akcent. Na początku było dużo więcej: „W porządku, tak?” Całkiem jak Manchester z lat 90-tych. W miarę jak coraz bardziej odkrywałem postać, odnajdywałem też te elementy, idiosynkrazje.

Czy ty i Brett zakochaliście się w sobie wcześniej niż Jamie i Roy?

Tak. Poznałam go w sztuce, jakieś 10 lat wcześniej. W dziwnym splocie wydarzeń – splocie wydarzeń? Zwrot? Zwrot? Machinacja? – mój przyjaciel był producentem tej sztuki. Pewnej nocy przyszedł scenarzysta i Chris [my friend] zapytał: „Chcesz poznać scenarzystę?” Powiedziałem: „O mój Boże, tak” I on tam był. Najpierw zobaczyłem jego brwi, które były gigantyczne.

Podczas scen, w których Jamie zmierza przez tunel, a później w domu swojej mamy – z Royem i Keely u jego boku – w końcu widzimy, w jaki sposób te dwie postacie pociągnęły go do odpowiedzialności, ukształtowały to, kim był przez cały czas. Czy ty też jesteś blisko z Juno?

Byłem fanem pracy Juno, zanim zaczęliśmy kręcić. Jest archetypową osobą, która działa z miejsca emocjonalnej integralności we wszystkim, co robi. Jest niesamowita. Jej emocjonalne uderzenia są jednymi z najlepszych w filmie Ted Lasso. Nie wiem dlaczego, ale zawsze powtarza, że wciąż nie czuje, że może robić komedie. Nie sądzę, że to fałszywa skromność. Myślę, że ona naprawdę w to wierzy. Aby uzyskać ziarno jakiegokolwiek humoru, musi ono pochodzić z prawdziwego miejsca – miejsca absolutnie szczerych uczuć. Robiąc te sceny z [Brett and Juno] było po prostu niesamowicie wyjątkowe. I oczywiście widać, że Jamie chce być z Keeley-Keelay.

Niestety. Miałeś nadzieję, że trójkąt miłosny pójdzie po myśli Jamiego?

Tak, ponieważ jestem największym mistrzem Jamiego. Głęboko odczuwam wszystko, co on czuje. I uwielbiam oglądać scenę, w której Jamie wchodzi i widzi Roya i Keely siedzących na jego dziecięcym łóżku, przeżywających nierozwiązany moment. W końcu Jamie i Keeley mają tę cudowną rzecz, która może pochodzić tylko z intymnej relacji z kimś. Niekoniecznie fizyczną lub seksualną, ale poczucie wrażliwości i wiedzy – w ten sam sposób, w jaki widzieliśmy Jamiego z jego mamą. Jamie dzieli się z Keely poziomem intymności, którego nie dzieli z nikim innym. Kocha ją, ale także teraz naprawdę ją szanuje.

Czy jest coś w codziennym kręceniu serialu, w regularnej harówce tworzenia go przez trzy sezony, o czym fani byliby zaskoczeni?

Toheeb [Jimoh], który gra Samuela Obisanyę, spędza około 96 procent dnia pracy grając w grę na dużą skalę Would You Rather? ze wszystkimi i ankietowanie ich odpowiedzi. To lub „Kto wygrałby w tym konkretnym przypadku?” Na przykład, kto wygrałby między 100 dorosłymi ludźmi a gorylem, gdyby stanęli przeciwko sobie? Wiele osób myślało, że goryl. Ja odpowiedziałem, że ludzie.

Jason usiądzie z kimkolwiek, kto ma dużą scenę – przez cały czas, gdy jest kręcona – i zaoferuje porady lub zachętę lub jakikolwiek kontekst, który istniał, gdy pisał [the script]. Ten serial żyje w jego kościach.

A w tym odcinku, w scenie tuż przed tym, jak Jamie wraca do domu swojej mamy, ci trzej mali chłopcy, człowieku, przerazili mnie. To były małe szkraby. Mieli za zadanie powiedzieć kilka przerażających rzeczy – „Czuję stąd twój tyłek!” – ale oni po prostu szli i szli, i szli, nawet po tym, jak krzyknęli: „Cięcie!” Rzeczy, których nigdy wcześniej nie słyszałem i myślałem: „Człowieku, to jest obraźliwe” Byli tacy dobrzy.

Na początku tego odcinka czułem się prawie jak smutny Jamie – wyglądający na zrozpaczonego na konferencji prasowej, płaczący z powodu swojej walizki. Ale pod koniec było to tak przejmujące, mikrokosmos tego, jak ewoluował. Czego będzie ci najbardziej brakować w Jamiem, gdy skończy się czas spędzony z nim?

Ma w sobie element, którego ja po prostu nie mam, i jest to całkowite przekonanie o tym, kim jest. Jest trochę przerażający, ale nauczył się być tym facetem z pewną życzliwością. Będę tęsknił za bliską znajomością tego kolesia i wszystkimi jego wyborami. To był prawdziwy dar.

Tęsknię też za byciem z tymi wszystkimi ludźmi, za scenami z Brettem. Bardzo za tym tęsknię. To dziwna rzecz, ponieważ jest to przyjaźń, której nie odzyskasz: Te dwie postacie, które się spotykają, stają się częścią ciebie. I chyba że będziemy organizować prywatne spotkania w naszym pokoju i pisać fanfiction..

Co można zrobić.

Jest trochę fanfiction, które już napisałem. Jest dość X-rated, ale to było bardziej po to, by Brett zachichotał.