What I’ve Learned: Rob Delaney

Rob Delaney stał się sławny na Twitterze, zanim bycie sławnym na Twitterze było rzeczą. W dużej mierze nieznany komik, on zgromadził ponad milion zwolenników w pierwszych latach platformy i został nazwany „Funniest Person on Twitter” przez Comedy Central w 2012 roku. (Przykład: „Kocham gejów, albo jak ich czasem nazywam, 'ludzi'”) Jest współtwórcą show Katastrofa (Amazon Prime, 2015-19), który jest zabawniejszy niż cokolwiek, co uważasz za najzabawniejszy serial w historii. W 2016 roku u młodego syna Delaney’a, Henry’ego, zdiagnozowano guza mózgu. W 2018 roku, przed trzecimi urodzinami Henry’ego – i w czterdziestych pierwszych Delaneya – Henry zmarł. W nowej książce, która może być najlepszą rzeczą opublikowaną w 2022 r, A Heart That Works, Delaney pisze z gniewem, wdziękiem, nadzieją, nagą szczerością, a przede wszystkim miłością o życiu Henry’ego i jego śmierci. Książka jest hojnym darem – zaprasza nas do miejsc rozdzierającego, klaustrofobicznego żalu i najbardziej intymnych rodzinnych radości. Wychodzimy z niej czując się trochę silniejsi, jakbyśmy mogli w jakiś sposób lepiej radzić sobie z życiem.

Delaney przeprowadził wywiad do długoletniej rubryki Esquire’a What I’ve Learned, która jest wywiadem sprowadzonym do jego istoty: pojawia się tylko mądrość badanego.

Ludzie nie zawsze będą myśleć o mnie jako ojca, któremu umarło dziecko. Może teraz tak o mnie myślą. Ale to nie będzie trwało wiecznie. I pewnego dnia, kiedy nie będą, będę się zastanawiał, Dlaczego już nie myślą o mnie w ten sposób?

Szukaliśmy starej ładowarki do telefonu komórkowego i mój najstarszy syn znalazł jedną z rurek tracheostomijnych Henry’ego. Ta wykonana na zamówienie, najnowocześniejsza rzecz, dokładnie dopasowana do jego małego gardła. To było tak, jakby mały magik pojawił się w pokoju. Pomyślałem, Spójrz na to coś, co nas torturowało, torturowało go, ale też pomagało mu oddychać. To był ciężki moment. I ja kochała to.

Mówią o tym, jak tęsknimy za ludźmi w żałobie, bo ich kochamy. Tak, no cóż, wściekamy się również i chcemy iść ulicą rozbijając przednie szyby kijem bejsbolowym, a potem popełnić samobójstwo przez policjanta. To kolejna część miłości. I to jest normalne.

Lubię pisać w samotności. Ale bardziej lubię pisać z innymi ludźmi. Nawet jeśli ta druga osoba tylko siedzi i nic nie robi.

Złość to w dzisiejszych czasach wstydliwa emocja. Zwłaszcza jako mężczyźni. Zły człowiek to zły człowiek! Nie powiedziałbym, że zły człowiek to zły człowiek. Zły człowiek z pewnością może być człowiekiem destrukcyjnym. Zły człowiek może zranić ludzi. Ale myślę, że musimy się zastanowić, dlaczego? A następnie przepracować to, aby dojść do miłości.

Kiedy rak Henry’ego powrócił, moja żona mówiła: „Nie możemy, kurwa, iść” Lorenzo’s Oil gdzie po prostu latamy po świecie w poszukiwaniu magicznej fasoli. Nie jesteśmy bogami. Nie jesteśmy neurobiologami. Jesteśmy rodzicami. Możemy kochać te dzieci. Możemy sprawić, by czuły bicie naszego serca – to właśnie możemy zrobić. Dla nich wszystkich.

Inni rodzice są jak, „Mój syn nie wypadł dobrze na teście!” Tak? Dlaczego nie wywalisz tego z dupy.

Tydzień, kiedy ma się jedenaście lat, to dużo czasu. Ale dla mnie miesiąc to sekunda. I dlatego uwielbiam nie robić nic, gdy w tych dniach staje przede mną duże wyzwanie. Po prostu wielkie nicnierobienie. A co jeśli po prostu będę tam siedział? A co jeśli po prostu, kurwa, poczekam przez czterdzieści osiem godzin? Co jeśli będę czekał trzy całe dni? Jest problem – i nie będzie on trwał wiecznie.

Mam taką samą reakcję emocjonalną na usłyszenie, że czyjś osiemdziesięcioletni dziadek umarł, jakbym miał, gdyby ktoś mi powiedział: „Właśnie kupiłem nową koszulę i jest w kolorze teal”

Kiedy żeglujesz, jesteś zależny od naturalnego zjawiska – wiatru – i to jest piękna rzecz. Nie znam nikogo, kto żeglował na małych łódkach kilka razy i nie powiedział: Whoa, to jest całkiem wyjątkowe.

Rozumiem, że pomysł robienia stand-up comedy jest przerażający i szalony dla ludzi. Ale robisz to, jeśli nie robienie tego byłoby straszniejsze. Ja, kiedy tylko widzę kogoś otwierającego restaurację, zaczynam się pocić i denerwować za nich. They’re otwierają a restauracja? To jest insane!

Jeśli moje uczucia do żony były sadzonką, zanim Henry zachorował, to teraz jest w nich system korzeniowy, który turbo-wrósł w głąb jądra ziemi, i gałęzie, które urosły do nieba i gwiazd

Umiera ktoś bliski. On odszedł. Tak. Ale najbardziej szalona część jest taka, że on jest tutaj. On jest w twoim sercu, a wokół nas są dosłownie jego cząsteczki – bąki, łupież i wydechy – a my nimi oddychamy. Jak bardzo jest to szalone?

Pracowałem na obozie dla niepełnosprawnych przez dwa lata. To był pierwszy raz, kiedy podcierałem tyłek innym dorosłym. Słyszeliście, jak ludzie mówili: „Zastrzel mnie, zanim będę musiał podetrzeć sobie tyłek” Ale po wytarciu kilku dorosłych tyłków, byłem jak, Och całkowicie, to jest w porządku. Jeśli kiedykolwiek zostanę ubezwłasnowolniony i ktoś będzie musiał podetrzeć mi tyłek, podetrzyj mi tyłek! Nic wielkiego.

Kiedy mieszkasz z ludźmi którzy są niepełnosprawni i ludźmi, którzy nie są, po pewnym czasie linie zaczynają się zacierać.

Nie, nie chciałem pić podczas choroby Henry’ego ani po jego śmierci. Być może wolałbym, żeby lekarz powiedział mi: „Z twoją kostką jest coś nie tak i będziemy musieli rozwalić ją młotkiem i włożyć w nią masę śrub, więc nie masz wyboru w tej sprawie: Wstrzykujemy ci silne syntetyczne opiaty” Ale wiedziałem, że tak się nie stanie. Czy pragnąłem zapomnienia? Z pewnością. Czy zamierzałem to zrobić? Nie. Ponieważ wiedziałem, że i tak nie robię wszystkiego idealnie z Henrym i moją rodziną, ale wiedziałem, że mogę zrobić jeszcze gorszą robotę, jeśli wprowadzę alkohol lub narkotyki.

Jeśli potrzebujesz podręcznika do żałoby, Powiedziałbym Frankenstein to droga do celu.

Musisz zdobyć swój umysł i duszę w miejscu, gdzie ten pociąg towarowy szaleństwa może przez was przejechać. Będą na nim olbrzymie kontenery transportowe, a zawartość tychże to najczarniejsze, najbardziej przerażające rzeczy. A dlaczego miałoby nie być? Twoje dziecko umarło